Kənan və Leyla, kiçik bir dağ kəndində doğulub böyümüşdülər. Uşaqlıqdan bəri bir-birini tanıyır, eyni çayın sahilində oynayırdılar. Onların dostluğu illərlə dərinləşdi və nəhayət, yetkin yaşlarında bu dostluq böyük bir sevgiyə çevrildi. Kənan Leylanın yanında olmaqla özünü dünyanın ən xoşbəxt adamı hesab edirdi, Leyla isə onun səmimi baxışlarında həyatının mənasını tapmışdı.
Amma tale onların xoşbəxtliyinə mane olmağa hazır idi. Leylanın atası kəndin ən varlı adamı idi, Kənan isə adi bir çobanın oğluydu. Leylanın ailəsi onun gələcəyini təmin etmək üçün onu şəhərdə nüfuzlu bir ailənin oğluna nişanlamaq istəyirdi. Leyla bu xəbərdən sarsıldı, amma atasına qarşı çıxmaq üçün cəsarət tapa bilmirdi.
Bir payız axşamı Kənan Leylanı çayın kənarında görüşə çağırdı. Soyuq külək yarpaqları havada uçururdu. Kənan, içindəki bütün ümidi toplamaqla Leylanın əlindən tutdu:
Leylanın gözləri yaşardı, amma başını yelləyərək dedi:
O axşam onların son görüşü oldu. Leyla, ailəsinin istəklərinə boyun əydi və şəhərə köçdü. Kənan isə qəlbində daşıdığı ağrıyla kənddə tək qaldı. Çayın kənarında hər gün Leylanın geri dönəcəyini gözləyirdi, amma günlər, aylar keçdikcə onun ümidləri də tükənirdi.
Bir neçə il sonra, Leyla yenidən kəndə qayıtdı. Amma artıq o, başqa birinin həyat yoldaşı və kiçik bir qızın anası idi. Onu görən Kənan, bütün keçmiş xatirələri yenidən canlandı. Leyla isə onu uzaqdan görüb sadəcə gözyaşlarını tutaraq uzaqlaşdı.
Kənan həmin gün çayın kənarına gedərək axan sulara baxdı və öz-özünə dedi:
O gündən sonra Kənan kənddən yox oldu. Bəziləri onun başqa yerlərə köçdüyünü, bəziləri isə çayın sularına qarışdığını deyirdi. Amma kənddə çayın kənarında oturub susqun bir gəncin kölgəsi hələ də göründüyünü söyləyənlər var idi. Bu kölgə, tükənməyən sevginin və ümidlərin simvoluna çevrildi./Qlobal.net
177
