28 yaşlı Mələk yaxın rəfiqəsinin onun həyatını alt-üst etdiyi barədə məktub göndərib.
Qlobal.net məktubu təqdim edirik:
"Adım Mələkdir. 28 yaşım var. Həyatımda ən çox inandığım insanlardan biri – ən yaxın dostum Leyla – mənə elə bir xəyanət etdi ki, qəlbimdə sağalmayan bir yara buraxdı. Hekayəm bu xəyanətlə başladı.
Sevgilim Muradla 2 il idi ki, münasibətimiz var idi. O, mənim üçün həm dost, həm də həyat yoldaşı ola biləcək qədər mükəmməl biri idi. Onunla gələcək planları qurur, xoşbəxt bir həyat xəyal edirdim. Leyla isə uşaq yaşlarından dostum idi. Sirdaşım, ən güvəndiyim insan idi. O, mənim Muradla münasibətimi bilirdi, hətta bizi dəstəkləyir, aramızdakı sevginin gözəl olduğunu deyirdi. Mənə arxalanaraq nəyisə müzakirə etmədiyim bir gün belə olmazdı.
Hər şey, Muradın birdən-birə mənə uzaq davranmağa başlaması ilə dəyişdi. Zənglərimə gec cavab verirdi, mesajlarımı oxuyub cavablamırdı. "İşdə çox məşğulam" deyib hər şeyi normal göstərməyə çalışırdı. Əvvəlcə onun işlərindəki gərginlikdən olduğunu düşündüm, amma bu məsafə daha da artırdı. Şübhələrim yaranmağa başlamışdı, amma onları öz-özümə sakitləşdirməyə çalışırdım. Axı Murad məni sevir, Leyla isə mənim yanımda olan dostum idi. Belə bir şey ola bilməzdi...
Bir gün Leyla ilə görüşdükdə, üzündə qəribə bir rahatlıq hiss etdim. Sanki bir sirr daşıyırdı, amma həmin sirr onu sıxmır, əksinə, içindəki qələbə hissi idi. Zarafatla "Görəsən, sən kimdən xoşlanırsan?" deyə soruşanda üzündəki təbəssüm dondu. Amma mən bu suala əhəmiyyət vermədim. Nə biləydim ki, onun gözündəki o "qələbə" mənim məğlubiyyətim idi?
Bir neçə gün sonra Murad məni görüşə çağırdı. Mən hələ də münasibətimizi xilas etmək üçün bir fürsət olduğunu düşünürdüm. Amma o, birbaşa dedi:
"Sevda, biz birlikdə davam edə bilmərik. Mən Leylayla evlənirəm."
Sözləri sanki bədənimi dondurdu. Necə? Axı Leyla mənim dostum idi! Mənə baxıb bu qədər şeyi necə gizlədə bilmişdi? Axı onun mənim qəlbimi qırmağa necə cəsarəti çatmışdı? Heç göz yaşlarımı saxlaya bilmədim. Murad isə bu vəziyyətdə çox soyuqqanlı idi, sanki onun üçün heç bir əhəmiyyəti yox idi.
Leyla ilə son görüşümüz onların toy mərasiminin ertəsi idi. Mən qapının kandarında durmuşdum, o isə gülümsəyirdi. Mənə yaxınlaşıb dedi:
"Sevda, sən Muradı layiqincə sevə bilmirdin. O, mənimlə daha xoşbəxt olacaq."
O an qəzəb, xəyal qırıqlığı və inciklik bir-birinə qarışdı. İstər-istəməz fikrimə gələn bir şeyi dedim:
"Xoşbəxtlik oğurlanmaz, Leyla. Sən oğurladığın bir sevgi ilə xoşbəxt olacağını düşünürsən, amma bu xoşbəxtlik davam etməz."
Həmin gündən bəri Leyla ilə bütün əlaqəni kəsdim. Həyatımda yeni bir səhifə açmağa çalışıram, amma bu xəyanətin izləri hələ də qəlbimdə qalır. Bəlkə də bu hadisə mənə bir dərs oldu – həmişə hər kəsə ürəyimi açmamalıyam. Hər şey göründüyü kimi olmaya bilər.
213
